Sunday, October 30, 2005

Οδηγός προς τσαμπουκαλευομένους

Μπύρα. Πολύ μπύρα. Λύνει την γλώσσα, λύνει το σώμα, λύνει την σκέψη. Η μπύρα δεν αφήνει χώρο για προνόμια, είναι δημοκρατική. Είναι η απόλυτη έκφραση του σοσιαλισμού, με τον πατερούλη μπάρμαν και τον θεωρήτικο της πολιτικής έκφρασης dj να δίνουν την κατευθυντήρια γραμμή.

Αξίωμα πρώτο : Άσχετα με όσο κόσμο έχει το μαγαζί, να ξέρεις ότι είσαι μόνος σου, ή στην καλύτερη περίπτωση μαζί με την παρέα σου. Όλοι οι άλλοι είναι απλώς φυσικά εμπόδια. Σαν τον διαιτητή στο ποδόσφαιρο.

Νεαρές κορασίδες, φανατικές της ιδεολογίας, ξεσηκώνουν την άβουλη μάζα με το πάθος τους για το κίνημα, καλούν σε έγερση, διέγερση και πρωτοβουλία. Η γλώσσα που χρησιμοποιούν είναι απλή και οικεία σε όλους, σε βαθμό τέτοιο που οδηγεί σε παρεξηγήσεις. Είναι η γλώσσα του σώματος.

Μερικά παλληκάρια, γεννημένοι αγωνιστές, συγκινούνται απο το κύρηγμα, σπεύδουν να πάρουν πρωτοβουλία, και εκεί αρχίζουν τα προβλήματα. Οι κορασίδες ανακαλύπτουν ότι το προλεταριάτο δεν είναι πάντα συμπαθές όταν αποκτά πρόσωπο, ειδικά όταν το πρόσωπο αυτό δεν είναι συμπαθές.

Το παλληκάρι ήπιε δύο ποτά και από το ροκάδικο με την χλιαρή μπύρα και το johnnie μπόμπα-χαρακίρι πίστεψε ότι βρίσκεται στο Playboy Mansion ώς γόνος Hefner.

Αξίωμα δεύτερο : Ζούμε σε ελεύθερη κοινωνία. Αυτό δεν σημαίνει ότι είσαι ελεύθερος να κάνεις ότι θες, σημαίνει ότι οι άλλοι είναι ελεύθεροι από αυτό που θές εσύ να κάνεις.

Θεώρημα πρώτο : Το πρόβατο που βγαίνει έξω απ'το μαντρί, το τρώει ο λύκος.

Η κορασίδα προστρέχει στις ξένες δυνάμεις, προς ενίσχυση ηθική και άλλη. Η ανεξαρτησία που διαδήλωνε προηγουμένως, έχει πάρει αγκαλιά μονολόγους από ταινίες με τον Φούντα, και χορεύουν βαλς πάνω από το κεφάλι της καθώς εξιστορεί το περιστατικό, το πόσο δυναμικά έδωσε τέλος σε αυτό, και το πώς το περιστατικό δεν πρόκειται να τελιώσει αν ο τολμηρός πρίγκηπας δεν γίνει βάτραχος.


Ικανή συνθήκη : Ού μπλέξεις. Αν ήταν αναγκαίο, θα είχες μπλέξει ήδη έτσι κι αλλίως.

Θεώρημα δεύτερο : Έχεις μπλέξει έτσι κι αλλίως.

Sunday, October 09, 2005

...and the horse you rode in on.

Σε γενικές γραμμές, το μέγεθος της αντίληψής μου, δεν υπολείπεται του μέσου όρου. Σίγουρα, ακόμα έχω απορίες για ζητήματα που θα έπρεπε πλέον να είναι ρουτίνα, και ίσως δεν μαθαίνω πάντα τόσο γρήγορα όσο θα ήθελα. Εξακολουθώ όμως να διατηρώ μία αίσθηση του πώς δουλεύουν τα πράγματα. Διαπιστώνω με τον καιρό ότι δεν συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους το ίδιο.

Ο προβληματισμός εδώ αφορά τους μηχανισμούς της συμφιλίωσης. Η οποία για να επέλθει, συνεπάγεται ότι υπήρξε, αν μη τι άλλο, κάποια διαφωνία. Η διαφωνία με την σειρά της συνεπάγεται ότι υπήρξε ανταλλαγή απόψεων, θεώρησης των γεγονότων, κάποια τέλος πάντων πλατφόρμα και τόπος αναφοράς, τον οποίο τα συμβαλλόμενα μέρη μοιράζονται, έστω και αν δεν έχουν τις ίδιες απόψεις περί αυτού.

Ένα παράδειγμα. Διαπιστώνεις ότι, στην επιχειρήση που έχεις με τον συνέταιρό σου, χάνονται χρήματα. Πληροφορείσαι από τους λογιστές σου ότι τα χρήματα αυτά τα κλέβει ο συνέταιρός σου, και τα ξοδεύει στα μπουζούκια. Φτάνεις μάλιστα και στο σημείο που τα ίδια τα μπουζουξίδικα σε πληροφορούν για τα σπασμένα του ανθρώπου αυτού, και προκύπτει ότι έκανε μεγάλες "ζημιές" σε πολλά καταστήματα, πολύ πρίν εσύ αρχίσεις να παρατηρείς ότι το ταμείο είναι μείον. Του το αναφέρεις, και αρνείται τα πάντα. Η υποθέση έστω ότι παίρνει το δικαστικό δρόμο και διαλύεται η συνεργασία και η επιχείρηση με συνοπτικές διαδικασίες.

Δύο χρόνια μετά έρχεται ο συνέταιρος και σου λέει να έχεις πάλι συναλλαγές. Προσπαθεί να προλάβει τις εντυπώσεις, και έχει διαδώσει στην αγορά ότι πλέον είναι συνεπής επιχειρηματίας. Σου λέει άλλωστε ότι δύο χρόνια είναι αρκετός καιρός για να τα έχεις ξεπεράσει, οπότε πλέον είναι ευνοικά τα πράγματα να αποκασταθούν σχέσεις συναλλαγής.

Όλα αυτά είναι ωραία και καλά. Ο προσεκτικός αναγνώστης θα έχει ήδη την απορία περί του τονισμού της αντωνυμίας "τα" που προηγήθηκε. Η οποία τελικά είναι αυτή που κάνει όλη την διαφόρα. Είναι αντωνυμία. Χρησιμοποιείται αντί ονόματος. Δεν θα είχαμε καμία αντίρρηση με την χρήση της, αν προηγουμένως είχε γίνει σαφές το όνομα το οποιο η αντωνυμία αυτή αντικαθιστά.

Όμως ο συνεργάτης του παραδείγματος, έχει αρνηθεί όλα όσα η αντωνυμία αυτή υπονοεί, σύμφωνα με την αφήγηση που παραδώσαμε. Το "τα" δεν σημαίνει για αυτόν ό,τι σημαίνει για εμάς, μια και αυτός δεν έχει παραδεχτεί τίποτα. Η διαφωνία μας πλέον μετατοπίζεται στο χώρο του "πάνω σε τί διαφωνούμε" και όχι σε μιά αναγνωρισμένη βάση, εκείνη της διαχείρησης των χρημάτων.

Πώς είναι λοιπόν δυνατό να επέλθει συμφιλίωση; Δέν γίνεται, γιατί ακόμα και αν μπορέσουμε τελικά να θέσουμε τα θεμέλια του κοινού τόπου, αυτός θα είναι πάνω στην φύση της διαφωνίας, και όχι πάνω στην πραγματικότητα που προκάλεσε την διαφωνία. Θα μείνει δηλαδή ένα δεύτερο επίπεδο και θα είναι μάλιστα αυτό το ίδιο φορτίο που αγωνιστήκαμε να μην υπομείνουμε άλλο. Και θα το φορτωθούμε για δεύτερη φορά, τώρα πλέον με την συγκατάθεσή μας.

It's a bargain, isn't it?

Wednesday, October 05, 2005

Oοh Ι'm all warm and fuzzy inside! really.

- Μα καλά, ολόκληρο blog και ακόμα ούτε ένα ξερό post με στίχους τραγουδιού, που κάποιος ΔΕΝ εγραψε για εσένα, τραγουδισμένους ΟΧΙ απο εσένα, με συνοδεία μουσικής που ΔΕΝ ενεπνευσες, και παρόλα αυτά καταφέρνουν να σε συνοψίσουν και να δηλώσουν τι μυστηριώδης και ευαίσθητος τύπος είσαι; Τσκ Τσκ Τσκ...

Μα τί έχει αξίά μεγαλύτερη από την απύθμενη άβυσσο της ακατάληπτης ψυχής σου;
Ξέρεις για ποιά ψυχή μιλάω, αυτή που πάει κάπως έτσι :

κουπλέ
κουπλέ
γέφυρα
ρεφραίν
κουπλέ
γέφυρα
ρεφραίν
γέφυρα
ρεφραίν (δις)

χμ....
καλά.
βγές επιτέλους από το repeat.

Sunday, October 02, 2005

'Have you ever seen the fremen?'

Το μυθιστόρημα DUNE του Frank Herbert έχει πολλές πτυχές. Με μια πρώτη ματία είναι επιστημονική φαντασία που εξελίσσεται σε κάποιο μακρινό μέλλον, με στοιχεία τεχνολογίας που εκπλήττουν και τον πιο τολμηρό οραματιστή. Παράλληλα, οι δομές της κοινωνίας που περιγράφει είναι σχεδόν αρχετυπικές. Αχανείς αυτοκρατορίες, πολυάριθμοι στρατοί, επικές μάχες, σκληροτράχυλοι επαναστάτες, ιδεολόγοι με υψηλά ιδανικά, αμφιβόλου ήθους διπλωμάτες και σκιώδεις οργανώσεις με μεγάλη δύναμη και τρομερά μυστικά.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο πρόκειται για ένα δοκίμιο στην οικολογία, πώς οι άνθρωποι διαμορφώνουν τον χώρο, τον τόπο και τον πλανήτη στον οποίο ζούν, αλλά και πώς το περιβάλλον τους διαμορφώνει αυτούς. Τους ζυμώνει και τους πλάθει σε μορφές και σχήματα που καθορίζονται τελικά από την συνολική δράση των ιδιών, φιλτράροντας την δράση αυτή σύμφωνα με τους εγγενείς και συνεχώς προσαρμοζόμενους κανόνες που η ιδιοσυγκρασία του οικοσυστήματος υπαγορεύει. Feedback.

Αλλά είναι επίσης και μια ιστορία ενηλικίωσης. Η (απότομη) είσοδος ενός εφήβου στον ενήλικο κόσμο και η αγωνία της προσαρμογής στις νέες παραμέτρους. Το πλήθος των επιλογών που του δίνονται ή του στερούνται, αλλά και ο στόχος που στοιχειώνει τον ήρωα, διαγράφουν ένα μονοπάτι ζωής που σαν αυτό που ο καθένας λίγο ως πολύ είναι υποχρεωμένος (από την βιολογική του φύση και κατασκευή) να διανοίξει, έστω και αν το μέτρο των αντιξοοτήτων, των ευνοϊκών αρχικών συνθηκών και των όποιων αναπάντεχων εκπλήξεων είναι διαφορετικό.

Η ουσία που αναδεικνύεται είναι αυτή της προσαρμογής στα νέα δεδομένα, στον άνθρωπο που ανακαλύπτεις πως είσαι και στο πόσο διαφέρεις απο αυτό που ξεκίνησες να γίνεις. Κατά μία έννοια είσαι κι εσύ ένα οικοσύστημα, σαν αυτά των πλανητών που περιγραφόνται στις σελίδες του βιβλίου. Ο πλανήτης "εσύ", με μοναδικό κάτοικο εσένα, που διαμορφώνεσαι από τις πράξεις και τις αποφάσεις σου, από τα λόγια που ακούς τον εαυτό σου να λέει και από τις σκέψεις που δεν φωτίζονται ποτέ από τον λόγο. Και ταυτόχρονα εξαναγκάζεις τον εαυτό σου να προσαρμοστεί στα δεδομένα σου αυτά, στις αλλαγές που εσκεμμένα ή ασυναίσθητα σου επιβάλλεις, να μάθεις να ζείς στο διαρκώς αναπροσαρμοζόμενο οικοσύστημα του εαυτού σου, να μάθεις να ζείς.

(Και μην εκπλαγείς ιδιαίτερα όταν καταλάβεις - και μακάρι να καταλάβεις - ότι μετέχεις κι εσύ του υλικού από το οποίο είναι φτιαγμένοι οι χειρότεροι σου αντίπαλοι, οι ακατανόμαστοι εφιάλτες σου.)

Ο ήρωας, στο τέλος του πρώτου βιβλίου βγαίνει νικητής. Στο διηνεκές της ιστορίας που επόμενοι τόμοι αφηγούνται, το συμπέρασμα δεν είναι το ίδιο εύκολο για την τύχη του. Λίγη σημασία έχει όμως αυτό. Αυτό που έχει πραγματικά σημασία είναι η ευκαιρία που δίνεται στον αναγνώστη να παρατηρήσει την πορεία προς την νίκη ή την ήττα. Την πορεία του ήρωα, αλλά και την δική του.

Η είσοδος παραμένει ελεύθερη, αλλά καμία φορά χρειαζόμαστε την πρόσκληση στα θεωρεία της ζωής μας. Προβολές παίζονται διαρκώς, και οι θέσεις είναι ρεζερβέ. Μάλιστα υπάρχουν φορές που θα δείς ότι είναι και άλλοι θεατές ήδη καθισμένοι στις θέσεις τους, και απολαμβάνουν την ζωή σου με ποπκόρν και αναψυκτικό στο χέρι.

Pray hope it's a good show.

MirrorMask

Αντιγραφή απο το wired.

"What I wanted from MirrorMask is to connect the fantasy to real human life. Films about fairies and hobbits mean absolutely nothing to me. I'll never meet a hobbit. It will never be an issue in my life. But a film about someone who needs to believe in fairies can be fascinating. What drives that person, what's the problem, what's happened in their brain to make them believe? That stuff is fascinating and wonderful. But a film about fairies couldn't be more uninteresting to me."